اگر از 20 نفر بپرسید «دوست داشتی چه قدرت ویژه‌ای داشتی؟» احتمالاً 11 نفرشان جواب خواهند داد: «دوست داشتم ذهن آدم‌ها رو می‌خوندم.»

خب... به نظرم برای فهمیدن این که در ذهن مردم چه می‌گذرد نیازی به داشتن قدرت‌های ویژه و عجیب و غریب نیست.

کافی است اپلیکیشنی ساخته شود تا با آن بشود 20 ثانیه از صدای آدم‌ها بعد از قطع شدن تماس تلفنی را شنید.

مردم معمولاً چیزی که واقعاً در ذهنشان می‌گذرد را بعد از فشردن دکمه پایان مکالمه به زبان می‌آورند.

«باز این آویزون مزاحم یه چیزی ازم می‌خواد» «امشب دوباره باید این لعنتی رو ببینیم» «وای... خبر بدی دارم.
فلانی اینا دارن میان اینجا!» «کاش می‌شد شماره مو از تو گوشیش پاک می‌کردم تا دیگه نتونه بهم زنگ بزنه» «...» و خیلی حرفای زشت تر...

بیشتر ما به دلیل ملاحظات فرهنگی هرگز احساس قلبی‌مان را به هم نمی‌گوییم.

معمولاً هیچ‌وقت به کسی نمی‌گوییم از او ناراحتیم، دلخوریم، رفتار و عملش روی روانمان است و ترجیح می‌دهیم دیگر او را نبینیم.

بیشتر ما آدم‌های پشت سر هستیم.

آدم‌هایی که بدی‌ها و مشکلات دیگران را پشت سرشان با صدای بلند اعلام می‌کنند و با لبخند و آغوش گشوده به دیدارشان می‌روند.

بیشتر ما سلطان صحنه‌ایم و می‌توانیم دیالوگِ «عشقم، دلم خیلی برات تنگ شده بود» را مریل استریپ وار به زبان بیاوریم و 40 ثانیه بعد، وقتی از او دور شدیم لیست فحش‌هایمان را برایش ردیف کنیم.

بیشتر ما آدم‌های دروغگویی هستیم و احترامی برای کلمات قائل نیستیم.

ما آشنایی که شاید سالی 4 بار با او ملاقات کنیم را «عشقم» و «دوستم» خطاب می‌کنیم و برای کسی که حتی فامیلش را از یاد برده‌ایم بی‌دلیل ابراز دلتنگی می‌کنیم و به کسی که ازش بیزاریم به دروغ پیشنهادِ «آقا بیشتر برنامه بذاریم و بیشتر ببینیم همدیگه رو» می‌دهیم.

نه، ما مجبور نیستیم همه را دوست داشته باشیم و همه را در آغوش بگیریم.

دلیلی هم ندارد که توی چشم‌های دیگران زل بزنیم و با گوشه تیز جمله‌ی یخیِ «ازت متنفرم» صورتشان را زخمی کنیم.

بیشتر ما سکوت کردن را بلد نیستیم.

«دوستت دارم عزیزم» را برای آن‌هایی نگه داریم که واقعاً دوست‌شان داریم، نه آن‌هایی که قلباً دوست داریم با صندلی توی گردنشان بکوبیم.

داریم با این تظاهر کردن‌های بی‌دلیل، ارزش واژه‌ها را از بین می‌بریم.

فقط تلفن‌ها می‌دانند که در ذهن آدم‌ها نسبت به یکدیگر چه می‌گذرد.